برچسب: گاو شیری

اثر طول دوره خشکی گاو شیری و سطح کنسانتره پس از زایمان بر تولید شیر، تعادل انرژی و متابولیت پلاسما در دوره انتقال گاو شیری:

کوتاه شدن و یا کوتاهی دوره خشکی گاو شیری در مقایسه با دوره معمولی خشکی (60 روزه) تعادل انرژی گاوهای شیری را در دوره بعد از زایمان بهبود می بخشد.

علاوه بر این بروز کتوز در دامهایی که دوره خشکی آنها کمی کوتاهتر از معمول بوده، بسیار کمتر مشاهده شده است.

تعادل انرژی و سلامت دام در دوره ابتدایی شیرواری تحت تاثیر طول دوره خشکی قرار دارد و فرآیندهای متابولیکی با توجه به طول دوره خشکی در دامها متفاوت می باشد.
گاوهای این مطالعه دارای طول دوره خشکی معمولی و دروه خشکی کوتاهتر بودند و هدف بررسی این موضوع بود که آیا اختلاف در غلظت متابولیت های پلاسما بین گاوهای دارای جیره حاوی بدون کنسانتره و جیره حاوی کنسانتره معمولی وجود دارد یا خیر.

اگر تعادل انرژی تحت تاثیر منفی انرژی قرار نگیرد، انرژی مصرفی پایین تر گاوهای بدون دوره خشکی قابل توجه است زیرا ممکن است هزینه های خوراک را کاهش دهد، اما ممکن است خطر ابتلا به چاقی دام را در دوره پس از زایمان افزایش دهد.

طی این تحقیق مشاهده شده است که گاوهایی که دارای طول دوره خشکی کوتاهتری بودند، دارای غلظت گلوکز پلاسمای بیشتری و اسید چرب آزاد کمتر و غلظت BHBکمتری نسبت به گاوهای دارای دوره خشکی معمولی بوده اند.

اما علاوه بر این موضوع در مقایسه با کوتاه کردن طول دوره خشکی، حذف دوره خشکی باعث کاهش شدید تولید شیر در دوره ابتدایی شیرواری می شود. کاهش تولید شیر باعث کاهش تقاضای انرژی دریافتی می شود که در نتیجه مصرف خوراک به شدت کاهش میابد. اما این موضوع واضح نیست که آیا مصرف انرژی کمتر در دوران خشکی موجب کاهش تولید شیر در دوره ابتدایی شیرواری شده یا خیر، اما نتایج نشان دادند که در دامهایی که تولید شیر کم داشتند تعادل انرژی نیز کاهش یافته بود.

رایت و همکاران طی تحقیقی گزارش کردند که سطح کنسانتره پایین جیره موجب کاهش غلظت گلوکز پلاسما، انسولین IGF-1 و غلظت FFA می شود. در نهایت مشاهدات ما نشان دادند که گاوهایی که دارای طول دوره خشکی کوتاهتری نسبت به طول دوره خشکی معمولی بودند، سطح انرژی و تولید شیر بهبود یافته بود، اما دامهایی که فاقد طول دوره خشکی بودند عملکرد شیرواری به شدت کاهش یافته بود، اما دارای BCS بالاتری بودند.

By: R. J. van Hoeij, J. Dijkstra, R. M. Bruckmaier, J. J. Gross, T. J. G. M. Lam, G. J. Remmelink, B. Kemp, and A. T. M. van Knegsel, American Dairy Science Association, 2017

دوره انتقال از سه هفته قبل از زایمان تا سه هفته بعد از آن می باشد و مهمترین مرحله پرورشی گاوهای شیری است و این دوره نقش کلیدی در میزان تلفات، حذف و عملکرد تولیدمثلی گاوهای شیری را دارد.

برای گاوهای شیری چند هفته اول شیرواری دوره ای می باشد که دارای بالاترین ریسک بعد از پشت سر گذاشتن دوره نوزادی می باشد و هدف کلی این تحقیق بررسی بیولوژی، فیزیولوژی و آسیب شناسی گاوهای شیری در اوایل شیردهی می باشد. اگر چه تخمین زده می شود که بیش از 50% گاوها در طول این مدت حداقل از یک اختلال تحت بالینی رنج می برند.

خوراک ها و مواد افزودنی، اختلالات هورمونی و سوخت و ساز (مانند تب شیر، کبد چرب، جفت ماندگی، جابجایی شیردان، متریت، اندومتریت، تضعیف دستگاه دفاعی بدن، کمبود کلسیم سرم خون و کاهش سطح گلوکز خون) فرآیندهای فیزیولوژیکی و بیولوژی از موارد مهم در طی این دوره می باشد.

معمولا با بروز یک بیماری سوخت و سازی، چند بیماری دیگر بروز می کند که در نهایت موجب کاهش تولید شیر و کاهش عملکرد تولید مثلی و در نهایت حذف گاو می شود.

التهاب تحت حاد بیماریست که در زمان چاقی بارزتر می باشد، این موضوعی مهمی است که مورد توجه فیزیولوژیست های گاو شیری می باشد.

بسیاری از مطالعات نشان دادند که اکثر دامداری ها در چند روز پس از زایمان با مشکل التهاب دامها درگیر می باشند.

گستردگی و احتمال تداوم التهاب در میان گاوها متفاوت است، تحقیقات متعددی میزان التهاب پس از زایمان را بر روی افزایش بیماری ها و کاهش تولید را بررسی کردند.

علاوه بر این افزایش التهاب پس از زایمان با تکرار سیتوکینزیس همراه است که موجب کاهش بهره وری و سلامت می شود و ممکن است اثر آن تا پایان دوره شیرواری پا برجا باشد.

لاکتوژن، مشکلات رحم، هیپوکلسمی، تغییرات غدد درون ریز و هورمونی و فعالیت های سوخت و ساز، ایجاد یک چالش منحصر به فرد برای گاوهای شیری در دوران انتقال را میکند.

با وجود تمام این تحقیقات سوالات زیادی در مورد التهاب پس از زایمان باقی مانده است. به عنوان مثال چه ارگانی آغازگر و یا مسئول این بیماری می باشد.

در کل شناخت کامل سیستم ایمنی بدن کمک شایانی به کاهش التهاب پس از زایمان می کند، همچنین استفاده از جیره متعادل و سالم و در مواقع لزوم استفاده از داروهای ضد التهابی می تواند کمک شایانی به سلامت و بهره وری گاوهای شیری در دوره انتقال و شیرواری نماید.

By: B. J. Bradford,1 K. Yuan, J. K. Farney, L. K. Mamedova, and A. J. Carpenter
Department of Animal Sciences and Industry, Kansas State University, Manhattan 66506k

دوره انتقال و سرکوب سیستم ایمنی اغلب دست به دست هم می دهند. گاوها در این دوره در میانه یک تغییر فیزیولوژیکی قرار دارند و سیستم ایمنی ضعیف آین گاوها، آنها را به انواعی از ناهنجاریهای متابولیکی و عفونی (مثل کتوز و متریت) حساس تنها می گذارد (!) که می تواند عملکرد تولید مثلی آنها را در شیردهی آینده کاهش دهد.

تغذیه همیشه نقشی حیاتی در دوره انتقال ایفا کرده است، ولی تحقیقات جدیدی که اثر تغذیه را بر روی ایمنی گاو بررسی کرده اند به روشن کردن نقش سیستم ایمنی در سالم نگه داشتن این دام ها کمک می کنند.

دکتر بَری بِردفورد (Barry Bradford) عقیده دارد راهکارهای تغذیه ای که امتیاز وضعیت بدنی (BCS) را در گاوهای خشک کنترل می کند، مقادیر کافی آنتی اکسیدانت فراهم می کند و از مواد زیست-فعال برای کنترل التهاب بهره می برند، می توانند به کاهش وقوع بیماری در دوره انتقال کمک کنند.

رابطه تغذیه

برای مثال مکانیسم هایی کشف شده اند که نشان میدهد بین مواد مغذی نظیر اسیدهای چرب اشباع، سلنیوم، ویتامینD، اسیدهای چرب فرار، اجسام کتونی، اسیدهای چرب ضروری اومگا-3 و اومگا-6 و تغییر عملکرد سلولهای سیستم ایمنی ارتباطات زیادی وجود دارد. تحقیقات اخیر در گاوهای شیری نقش التهاب سیستمیک را در بیماری های عفونی برجسته کرده اند، و پیشنهاد شده است که التهاب در بیماری های متابولیکی نیز دخیل است.

نقش کلیدی التهاب در چندین ناهنجاری متابولیکی گاو انتقالی، ممکن است در توضیح روابط بین این شرایط گوناگون کمک کند. برای مثال، تحقیقات نشان می دهد که گاوهای با تب شیر در مقایسه با آنهایی که دچار تب شیر نشده اند، 5 برابر احتمال بیشتری دارند که درگیر ورم پستان شوند. از طرف دیگر مسیرهای التهابی نقش های کلیدی در عملکرد طبیعی سیستم ایمنی و تولید مثل ایفا می کنند.

بگذارید تغذیه کار کند!

به برنامه تغذیه ای خود رجوع کنید تا مطمئن شوید که برنامه شما در حال تامین گاوها با مواد موردنیاز در جهت رویارویی با موارد پیش رو باشد. در حال حاضر بهترین راهکار برای حداکثر کردن عملکرد سیستم ایمنی، مدیریت تغذیه ای دقیق در جهت فراهم کردن مواد مغذی زیست-فراهم می باشد.

برای کمک به بهبود سیستم ایمنی گاو از طریق راهکارهای تغذیه ای، توصیه های دکتر والدرون (Matt Waldron) را دنبال کنید:

1) خوراک مصرفی و رفتار خوراک خوردن را کنترل کنید. هیچ چیزی جایگزین پایش گاوها نمی شود تا به شما بگوید که برنامه تغذیه ای شما تا چه اندازه خوب عمل می کند. هر گونه عدم توازن در جیره پتانسیل برهمزدن سیستم ایمنی را دارد. به اینکه گاوها واقعا چقدر خوراک می خورند توجه کنید و تغییر در الگوهای رفتاری را مد نظر قرار دهید.

2) بر روی پیشگیری متمرکز شوید. برای جلوگیری از داشتن گاوهای با مشکلات بسیار حاد، از مشکلات پیشگیری کنید یا حداقل در مراحل اولیه آنها را کشف کنید. این امر می تواند از طریق افزایش توجه به جزئیات، و نیز بهبود راهکارهای مدیریتی و تغذیه ای تحقق یابد.

3) از تنش زاها اجتناب کنید. تراکم بیش از حد، تنش حرارتی، جابجایی بین بهاربندها و سایر تنش زاها می تواند حتی بهترین راهکارهای تغذیه ای را بی اثر نماید. برای حداقل کردن این مشکلات تلاش کنید.

4) سلامت متابولیکی دام را مدیریت کنید. بر روی راهکارهای کاهش توازن منفی انرژی و متعاقب آن موبلیزاسیون چربی و افزایش تولید اجسام کتونی سرمایه گذاری کنید. فزون بر آن، مدیریت متابولیسم کلسیم برای جلوگیری از هایپوکلسیمی ممکن است مزایایی فراسوی کنترل صِرفِ بیماری متابولیکی داشته باشد چرا که کلسیم برای متابولیسم داخل سلولی و پیام رسانی در اکثر سلول ها از جمله لوکوسیت های سیستم ایمنی نقش بازی می کند.

5) در مورد ریزمغذی ها خِساسَت به خرج ندهید. کمبودهای کوتاه مدت مارژینال یا حتی کمبود مکملهای ریزمغذی ممکن است به چشم نیاید. اما، به مرور زمان و به تدریج که تنش زاهای مدیریتی یا مشکلات سیستم ایمنی تجمع می یابند، نتایج منفی ظاهر خواهند شد. وقتی این کمبودها در گاو ایجاد شود، نتیجه آن اغلب افزایش در SCC، افزایش متریت و ورم پستان، جفت ماندگی، بازده ضعیف تولید مثلی، افزایش ناهنجاری های متابولیکی و تولید شیر کمتر خواهد بود.

فزون بر مدیریت تغذیه ای ایده آل، اجرای عملیاتهایی در جهت حداکثر نمودن بهداشت دام و حداقل نمودن تنش زاها برای کمک کردن به پیش گیری از عفونت حیاتی هستند. روابط ثابت شده بین سیستم های متابولیکی و ایمنی گاوهای شیری، اهمیت نگاه کردن به مشکلات  سلامتی گاو انتقالی را از یک منظر تخصصی تر برجسته می کند.

دوره انتقال حساسترین مرحله زندگی گاو شیری است و گوش زد کردن نکاتی در مورد ان همواره اهمیت دارد و خالی از لطف نیست.

 در این مقاله به برخی از جنبه های آن اشاره می کنیم هرچند که ممکن است برای برخی خوانندگان تکراری و کم اهمیت به نظر برسد.

انجام کارهای صحیح برای گاوهای شیری تازه زا برای به رسیدن به گاوهایی با یک شروع خوب لازم است.

تغذیه و شیوه های مدیریتی گاوهای اوایل دوره شیردهی، به ویژه گاوتازه زا می تواند تاثیر قابل توجهی بر سلامت گاو، رفاه، تولید شیر در آینده و عملکرد تولید مثلی داشته باشد. همه این موارد به طور مستقیم سودآوری بالقوه گاو را تحت تاثیر قرار می دهد. در هنگام مدیریت گاوهای تازه زا، لازم است که آنها شروع خوبی بعد از زایمان داشته باشند. گاوهای اوایل دوره شیردهی، به خصوص درست بعد از زایمان، نیازمند آنند که طوری ادراه شوند که خوب بخورند، علاوه بر اینکه پیش از زایمان نیز به منظور جلوگیری از بیماری یا اختلالات متابولیکی مانند تب شیر، جابجایی شیردان (DA)، و یا جفت ماندگی خوب مدیریت و تغذیه شده باشند.

برنامه های تغذیه ای و مدیریتی گاوهای تازه زا

یکی از نکات کلیدی در مدیریت گاوهای تازه زا، صرف زمان برای مشاهده و رویت این گاوها می باشد.  مشاهده دقیق این گاوها راهی موفقیت آمیز در تشخیص زود هنگام بیماری ها در اختیار شما می گذارد به طوری که شما قادر خواهید بود در مراحل اولیه بیماری آن را درمان کنید.

به دلایل زیر باید گاوخای تازه زا را نگاه کنید: 1) اطمینان از اینکه آنها لقمه بالا آورده را نشخوار می کنند، 2) ببینید که آنها غذای خود را می خورند، 3) مطمئن شوید که دمای بدنشان، حرکات شکمبه، و ترشحات رحمی آنها طبیعی باشد.

گاوهای تازه زا نباید با گاوهای بیمار در یک جا نگهداری شوند. اطمینان حاصل کنید که بهترین چیزها برای گاو تازه زا باشد، آسایش گاو و کافی بودن خوراک تازه در آخور و فضای مناسب آخور و دسترسی آسان به آب تازه و تمیز و خنک از موارد حیاتی هستند. این بهاربند نباید شلوغ باشد و حتی ناحیه انتظار شیردوشی برای این گاوها نیز نباید متراکم باشد. فراهم کردن محیطی تازه برای آنها به منظورجلوگیری از ورم پستان حیاتی است. بخاطر داشته باشید که گاوهای تازه زا 10 روز پیش و پس از زایمان سیستم ایمنی ضعیف تری دارند.

جلوگیری از بیماری های گاو تازه زا

دومین نکته کلیدی در مدیریت گاو تازه زا  ممانعت از بیماری های متابولیکی است.  متاسفانه مشکلات پیرامون زایش معمولا حالتی مثل بازی دومینو را نشان می دهند، بدین معنی که یک بیماری منجر به بیماری دیگر و آن یک منجر به بیماری بعدی خواهد شد. برای مثال، تب شیر در گاو، یا بالینی و یا تحت بالینی (که شما علایم ظاهری آنها را نمیبینید)، وقوع سخت زایی را در حد 4.2 برابر افزایش می دهد و احتمال اینکه آن گاو جفت ماندگی بگیرد را 2 برابر می نماید. جفت ماندگی به نوبه خود، احتمال ورم پستان یا عفونت های رحمی را به اندازه 6 برابر افزایش می دهد!

از تنش حرارتی در این گروه بکاهید! در گاوداری های صنعتی بسیاری در کشورمان این امر رعایت نمیشود و تنها گروه های پر تولید مجهز به فن و تجهیزات خنک کننده هستند.

پیشگیری از این ناهنجاری ها با مدیریت گاو پیش از زایمان تا حدی امکان پذیر است. فضای آخور اضافی ( 80 % تراکم گاو) می تواند به کاهش تنش و افزایش ماده خشک مصرفی پیش از زایش کمک نماید. فضای توصیه شده به ازای هر راس حدود 76 سانتی متر است. یعنی اگر شما 10 راس گاو انتظار زایش دارید حداقل فضای آخور باید 7.5 متر باشد. ماده خشک بیشتر در قبل از زایش موجب ناده خشک مصرفی بیشتر در پس از زایش می گردد. جیره های پیش از زایش باید از فیبر کافی و نه زیاد برخوردار باشند. جیره های پیش از زایش باید پتاسیم کمی داشته باشند. ذرت سیلو شده یک خوراک کم پتاسیم است و از این رو در جیره های پیش از زایش به درستی وارد می گردد.

اخیرا مصاحبه ای در یکی از سایت های ترویجی دیدم که در مورد پرورش گوساله تجربیات بسیار ارزنده یک دامدار موفق را بیان کرده بود که حیف بود خوانندگان دامدار برتر از آن بی خبر باشند. در ادامه به این گزراش خواهیم پرداخت.

این دامدار (کِریکِت جاکوییِر) بر این باور است که «هر آنچه شما در دوران پرورش می کارید، در 2 سالگی برداشت خواهید کرد». او به این معتقد است که در این مسیر شما به هیچ وجه نمی توانید مکث و سکسکه داشته باشید!!

در سال های اخیر او تغییراتی در فارم 1100 راسی دام شیری خود (در ایالت کنتیکت آمریکا) ایجاد کرده است که نتایج درخشانی در پی داشته است.

در بخش گوساله دانی این فارم، گوساله ها به صورت انفرادی تا 8 هفتگی که سن از شیرگیری است نگهداری می شوند. در این هنگام آنها وارد گروه های 4 تایی، سپس 7 تایی و در نهایت 10تایی می شوند. تهویه مناسب بزرگترین چالش آنها در اصطبل های پرورش گوساله است و مشکلی است هنوز روی آن کار می کنند. پس از شیرگیری گوساله در بهاربندهایی هستند که فضای کافی برای جست و خیز و شیطنت دارند. در سن 4 ماهگی آن ها وارد بهاربندهای فری استال می شوند و تا زمان زایش نیز در این تاسیسات نگهداری می گردند.

علاوه بر فضا و تهویه، عامل دیگری که این دامدار به آن توجه ویژه ای دارد، بحث تغذیه است. پس از شیوع مایکوپلاسما در سال 2006، آنها تصمیم گرفتند که از جایگزین آغوز و جایگزین شیر استفاده کنند!! این کار نه تنها مشکل مایکوپلاسما را حل کرد بلکه موجب ریشه کنی بیماری یون از دامداری آنها نیز شد.

در حال حاضر گوساله ها با 2 لیتر شیر در 3 وعده تغذیه می شوند. تا چند سال پیش، آنها گوساله ها را در تمام طول سال 2 وعده در روز (2 لیتر در هر وعده) تغذیه می کردند و فقط در زمستان ها به خاطر سردی هوا و اطمینان از انرژی کافی 3 وعده شیر می دادند. اما، صاحب دامداری کم کم متوجه شد که تلیسه هایی که در زمستان تغذیه شده اند و الان به دوره شیردهی رسیده اند عملکرد بهتری نسبت به تلیسه های سایر ماه های سال دارند.

وقتی به نوع پرورش و تغذیه آنها فکر کرد، او متوجه شد که این گوساله ها 3 وعده در روز تغذیه می شده اند! پس از آن، او تصمیم گرفت که برنامه شیردادن را به 3 وعده در روز در کل سال تغییر دهد. تا حالا او از نتایج این تغییر بسیار راضی است. به طور میانگین گوساله ها 1 کیلوگرم در روز افزایش وزن دارند و چیز بعیدی نیست که گاوهای شکم یک این گله، بیش از 45 کیلو شیر در روز تولید کنند. این رقم با چیزی که ما در کشور می بینیم به شدت فاصله دارد. در واقع بیش از 35 درصد گاوهایی که در این گله روزانه 45 کیلوشیر تولید می کنند گاوهای شکم یک هستند! این دامدار از آنجایی که امکان گسترش گله خود را ندارد به فکر اصلاح ژنتیکی بهتر و پرورش گاوهایی که شیر بیشتری می دهند افتاده است. در همین راستا او در حال پرورش تلیسه هایی است که بتوانند حدود 45 کیلو شیر تولید کنند.

در این رابطه لازم دیدم توجه خوانندگان را به مقاله ای که اخیرا در مجله Dairy Science  چاپ شده است جلب کنم. در این مقاله به این اشاره شده است که دادن شیر اضافی به گوساله ها باعث افزایش تولید شیر آنها در آینده نمی شود. این نتیجه خلاف آن چیزی است که در مقالات معتبر دیگری دیده شده است و بحث های زیادی ایجاد کرده است. نکته اینجاست که در آن مطالعه گوساله ها در طول 2 سال پرورش در شرایط کنترل شده دمایی نگهداری شده اند و نه در شرایط طبیعی! به همین خاطر نتایج آن مطالعه باید با احتیاط تفسیر شود.

بستری مناسب برای رشد باکتری ها، منبع مهمی از پاتوژن های ورم پستان در یک سیستم بسته ایجاد می نماید.

همواره بحث ورم پستان و نوع بستر در بین دامداران مطرح بوده است و بحث هایی در این زمینه در فضای مجازی مربوط به گروه دامداربرتر صورت گرفته است. استفاده از هرنوع بستری باید منوط به کاهش تماس غدد پستانی با پاتوژن های محیطی و حداقل کردن رشد باکتری در محیط اطراف دام باشد. محققان دانشگاه ایالتی اوهایو بر این باورند که جمعیت باکتری ها در بستر با تعداد باکتری های موجود در انتهای مجرای خروجی شیر از پستان و نیز نرخ بروز ورم پستان مرتبط است. بنابراین کاهش تعداد باکتری ها در بستر به طور کلی موجب کاهش ورم پستان محیطی می شود.

به طور ایده آل، بستر خوب باید یک بستر کم رطوبت و حاوی مواد غیر آلی باشد تا باکتری ها از آن نتوانند استفاده کنند و رشد یابند. شن شسته شده یا بسترهای شنی بهترین توصیه برای کنترل ورم پستان در نظر گرفته می شوند، چرا که مواد مغذی کم موجود در آن، رشد پاتوژن ها را محدود می کند.

شن بازیافت شده از مدفوع می تواند دوباره به عنوان بستر استفاده گردد به شرط آنکه درصد رطوبت و حجم مواد آلی موجود در آن در حد شن شسته شده باشد. اما، بازیافت و استفاده مجدد از شن اغلب منجر به مواد آلی بیشتر در بستر و تعداد باکتری بیشتر در تماس با پستان خواهد شد.

انتخاب بستر اغلب با فراهمی فرآورده های فرعی محصولات زراعی ارزان قیمتی که بومی یک منطقه هستند، تعیین می شود. بسیاری از مواد آلی، مثل خاک اره یا کاه، قبل از استفاده در استال ها حاوی تعداد بسیار کمی پاتوژن های ورم پستان هستند. اما، این نوع بسترها تنها پس از 24 ساعت ماندن در استال، مواد مغذی کافی را برای رشد جمعیت های باکتریایی بالغ بر 10 میلیارد واحد تشکیل کلونی (CFU) در یک گرم از بستر را فراهم می کنند!!!! این رشد سریع باکتری از ایجاد ظاهر خاکی بستر جلوگیری می کند.

استفاده از بسترهای آلی در استال ها، مقدار و نوع پاتوژن ها را در محیط تحت تاثیر قرار خواهد داد. خاک اره معمولا حاوی جمعیت های قابل رشد کلی فرم هستند. مواد جامد مدفوع کیفیتی مشابه با خاک اره دارد.

بسترهای کاهی معمولا حاوی کلی فرم کمتری هستند، ولی تعداد استرپتوکوکوس ها در آن بیشتر از بسترهای خاک اره است. در برخی نقاط امریکا از روزنامه پاره استفاده می شود که از لحاظ باکتریایی مشابه با کاه خرد شده می باشد.

استفاده از باکتریهای غیر هوازی و رقابت اضافی برای مواد مغذی گیاهی، استفاده از مواد جامد کود را متداول کرده است. در این سیستم مدفوع در محیطی بی هوازی تخمیر می شود و در نتیجه جمعیت باکتری های هوازی آن کاهش می یابد. جمعیت باکتری در آن پایین می آید ولی به دنبال استفاده از آن به عنوان بستر به سرعت افزایش می یابد.

اندازه ذرات بستر نیز اهمیت زیادی دارد و آلودگی باکتریایی محیط را تحت تاثیر قرار می دهد. در مقایسه با بسترهایی با بافت درشت تر، مواد به شدت ریز شده از رشد تعداد باکتری های بیشتر حمایت می کند. مواد ریزتر در مقایسه با مواد درشت تر راحت تر به پوست مجرای خروجی شیر از پستان (سر پستانک) می چسبند و نیز سرپستانک را بیشتر در معرض پاتوژن های ورم پستان قرار می دهند.