برچسب: پرورش گوساله

ممکن است آب بیشترین فاکتور ندیده گرفته شده در برنامه های پرورش گوساله باشد. تحقیقات نشان می دهد که در آمریکا به طور میانگین 15 روز طول میکشد تا برای اولین بار آب در اختیار گوساله قرار بگیرد.

ممکن است آب بیشترین فاکتور ندیده گرفته شده در برنامه های پرورش گوساله باشد. تحقیقات نشان می دهد که در آمریکا به طور میانگین 15 روز طول میکشد تا برای اولین بار آب در اختیار گوساله قرار بگیرد. اما، اکثر متخصصین بر این اتفاق نظر دارند که گوساله باید از روز 1 تا 2 پس از تولد آب در اختیار داشته باشد تا مصرف استارتر آغاز شود.

2 نکته کلیدی در مورد آب وجود دارد:

1- کیفیت: آب باید بسیار باکیفیت باشد و همواره به صورت تازه در اختیار گوساله قرار بگیرد.

2- کمیت: آب کافی باید برای تقویت رشد سالم و توسعه شکمبه در اختیار گوساله باشد.

چرا آب مهم است؟

            – توسعه شکمبه: گوساله با شکمبه غیر فعال متولد می شود، که با تخمیر غلات و آب توسعه می یابد.

            – بهبود تخمیر غلات: شیرجایگزین مصرف شده توسط گوساله به سمت شیردان منحرف میشود. وقتی گوساله آب به صورت آزاد در اختیار دارد، آب مصرفی به سمت شکمبه منحرف می شود و به تخمیر استارتر مصرفی کمک می کند.

            – استارتر مصرفی بهتر: گوساله هایی که آب به صورت آزاد در اختیار دارند استارتر بیشتری مصرف می کنند.

چقدر آب و چه زمانی؟

            سن 1 تا 2 روزگی: گوساله های جوان ممکن است نیم یا یک لیتر آب بخورند، اما نکته مهم این است که آب در دسترس باشد.

            مصرف آب به سطح شیر مصرفی بستگی دارد. هر چه شیر بیشتری داده شود مصرف آب کمتر می شود.

            گوساله های بزرگتر آب بیشتری نیاز دارند: گوساله های 2 ماهه باید در حدود 10 تا 12 لیتر آب در روز مصرف نمایند.

            گوساله ها در آب و هوای گرم آب بیشتری مصرف می کنند: در آب و هوای گرم مصرف آب می تواند تا 33 درصد در دمای 23 درجه سانتی گراد و حتی بیشتر از آن در دمای 32 درجه سانتی گراد افزایش یابد.

تازه و تمیز بودن آب، همه چیز است

در اختیار قرار دادن آب کافی بخش مهمی از برنامه پرورش گوساله است. اطمینان از اینکه آب تازه باشد به همان اندازه اهمیت دارد.

            جداکردن سطل ها: سطل های آب و استارتر را تا حدامکان از هم دوره نگه دارید. برخی تحقیقات نشان می دهد که این جدا سازی، مصرف استارتر و آب را بهبود می دهد.

            تمیزکردن روزانه: تحقیقی که در دانشگاه یوتا امریکا انجام شده نشان داد که شستشوی روزانه سطل های آب برای گوساله های پرورش یافته به طور نیمه گروهی، افزایش وزن روزانه را به مقدار 7 درصد در 60 روز اول پیش از شیرگیری و نیز تا 100 روز پس از آن بهبود داد. تمیز کردن سطل ها 2 بار در روز بسیار خوب است، و فاصله بین شستشو ها نباید بالغ بر 7 روز شود.

کیفیت آب یک عامل حیاتی است

گوساله ها به آب کم کیفیت مقاوم نیستند. اما، آب کم کیفیت می تواند حاصل عوامل مختلفی باشد از جمله سطوح بالای مواد معدنی در آب، آلودگی های محیطی و باکتریایی، و کل مواد جامد موجود در آب.

آب کم کیفیت می تواند آب مصرفی گوساله، مصرف استارتر، توسعه شکمبه، کیفیت شیر جایگزین و الکترولیت ها و نیز توانایی آب شرب را در تمیز کردن و ضدعفونی کردن ظروف تغذیه گوساله تحت تاثیر قرار دهد.

افزایش سطوح مواد معدنی آب را نظارت کنید

افزایش سطوح مواد معدنی در آب یک نگرانی جدی در گوساله های شیرخوار است چرا که آنها به افزایش سطوح مواد معدنی در آب بسیار حساستر هستند. برای مثال، برخی نشان داده اند که 2000 ppm سدیم در آب برای دام های بالغ قابل تحمل است در حالی که گوساله ها فقط 50 ppm را می توانند تحمل کنند. گوساله ها همچنین به آهن، منگنز، منیزیم، گوگرد و آلودگی های باکتریایی آب بسیار حساس هستند. گزارشات فارمی نشان می دهد که عملکرد و خوب-بودن کلی گوساله ها به وسیله سطوح بالای مواد معدنی در آب تحت تاثیر قرار می گیرد.

حداقل آب مصرفی گوساله ها باید به طور منظم مورد آزمایش قرار گیرد.

تست آب چه مواردی را باید در بر بگیرد؟

وقتی نمونه آب را به آزمایشگاه میفرستید، موارد زیر را درخواست کنید:

            – کل نمک های محلول آب که شوری یا مقدار نمک های محلول در آب را اندازه گیری میکند شامل: کلسیم، منیزیم، سدیم، کلر و نمک های گوگرد

            سختی: کلسیم، منیزیم، آهن، آلومینیوم، روی، و منگنز همه و همه سختی آب را تحت تاثیر قرار می دهند

            – نیترات ها

            – آهن

            – آلودگی میکروبی نظیر کلی فرم و اشرشیاکلی

به طور میانگین، حداقل سالی یکبار آب را برای آزمایش به آزمایشگاه بفرستید.

---

امروزه علم تغذیه با سرعتی باور نکردنی در حال رشد است و هر روزه مطالبی بیان می شود که با باورهای قدیمی در تناقض است. بحث پرورش گوساله و تلیسه و اهمیت توجه به آن یکی از 2 حوزه اصلی تحقیقات در ایالات متحده است. مطالعات از وجود یک حلقه قوی بین تغذیه پیش از شیرگیری و شیر تولیدی در دوران بلوغ حکایت دارد. در این مختصر به بررسی اثر تغذیه پیش از شیر گیری و نقش آن در شیر تولیدی آینده میپردازیم.

امروزه علم تغذیه با سرعتی باور نکردنی در حال رشد است و هر روزه مطالبی بیان میشود که با باورهای قدیمی در تناقض است. بحث پرورش گوساله و تلیسه و اهمیت توجه به آن یکی از 2 حوزه اصلی تحقیقات در ایالات متحده است. مطالعات از وجود یک حلقه قوی بین تغذیه پیش از شیرگیری و شیر تولیدی در دوران بلوغ حکایت دارد. در این مختصر به بررسی اثر تغذیه پیش از شیر گیری و نقش آن در شیر تولیدی آینده میپردازیم.
باید توجه داشت که در شرایط فعلی و با توجه به نرخ پایین ماندگاری گاو در گله، بیش یا نزدیک به نیمی از عمر گاو در دوران پرورش گوساله و تلیسه سپری می شود که سودآوری ندارد. اما این بدان معنا نیست که به تغذیه در این دوران بر خلاف باور عموم بها داده نشود چرا که هر چه در این دوران کاشته شود در دوران شیردهی برداشته میشود. پژوهش ها نشان میدهند که ما هر چه در دوران پیش از شیرگیری (حدودا تا 60 روزگی) بتوانیم خوراک بیشتر و مواد مغذی بیشتری به گوساله بدهیم این موجب افزایشی معادل با 450 تا 1350 کیلوگرم شیر بیشتر در اولین دوره شیردهی نسبت به گوساله های محدود تغذیه شده می گردد. این رقم بسیار قابل توجهی است. داده های حاصل از دانشگاه کرنل نشان می دهد که هرچه سرعت رشد پیش از شیرگیری بیشتر باشد تولید شیر در دوره شیردهی نیز بالاتر خواهد. این برخلاف تصور قدیمی است که سرعت رشد بالاتر موجب افزایش افت چربی در پستان می گردد. مصرف شیر بیشتر (یا شیر جایگزین بیشتر) در دوره شیردهی با افزایش شیر در دوره شیردهی بعدی مرتبط است.

به طور کلی مطالعات در پرورش گوساله و تلیسه نشان می دهد که برای رسیدن به تولید بالاتر باید سرعت رشد را بر خلاف برنامه های قدیمی با دادن شیر بیشتر و استارتر مقوی تر (از نظر پروتئین و انرژی) افزایش دهیم. برای هر نیم کیلو افزایش وزن پیش از شیرگیری، تلیسه ها حدودا 450 کیلوگرم شیر بیشتری در دوره شیردهی تولید کردند. لازم به ذکر است توصیه های جدید در مورد مقدار انرژی و پروتئین استارتر بسیار افزایش یافته است. باید حتما از روز سوم یا چهارم همراه با دادن استارتر آب رابه صورت آزاد در اختیار گوساله ها قرار دهیم. مصرف آب به صورت آزاد مصرف استار تر را به طور قابل توجهی افزایش می دهد. دلیل تغذیه استارتر کمک به توسعه شکمبه در جهت شیرگیری زودتر و عادت پیدا کردن به جیره های معمول نشخوارکنندگان است. مقدار استارتر مصرف در هفته اول حدود 50 تا 60 گرم است ولی همین مقدار نقش به سزایی در توسعه شکمبه دارد. قبلا گفته می شد مصرف استارتر به صورت پودری بهتر از مصرف آن به صورت پلت است است، در حالی که مطالعات جدید از نقش مثبت تغذیه استارتر به صورت پلت در افزایش وزن و کاهش بیماری های تنفسی حمایت می کنند.

همچنین نقش مصرف آغوز و سطح ایمنوگلوبین خون  نیز نقش بسیار بارزی در شیر تولیدی آینده دارد. در 15 تا 30 دقیقه اول پس از تولد تغذیه آغوز موجب افزایش بسیار موثری در سطح ایمونوگلوبین های خون گوساله می شود که در بسیاری از موارد در گله ها این موضوع به تعویق می افتد. حتما 2 تا 4 لیتر آغوز در ساعت های اول به گوساله بدهید. برای هر واحد ایمنوگلوبین بالای 12 میلی گرم در دسی لیتر 5/8 کیلوگرم شیر بیشتری در شیردهی بعدی تولید میکنند. اگر در دامداری آغوز اضافه دارید روزی یک لیوان به گوساله ها تا 20 روزگی آغوز بدهید. این می تواند تا حد زیادی از مرگ و میر جلوگیری میکند. همچنین دادن آغوز دام های مسن تر به گوساله های حاصل از تلیسه ها می تواند نتایج مثبتی در پی داشته باشد.
حرف آخر اینکه هرچه افزایش وزن پیش از شیرگیری بیشتر باشد ما در آینده گله ای پر تولید تر خواهیم داشت.

از زمان چاپ NRC 2001 مقالات زیادی در مورد نیازهای پروتئینی گوساله منتشر شده است. در این مقاله به مرور داده­ های چاپ شده از سال 2001 تا سال 2012 خواهیم پرداخت.

 ماده خشک مصرفی در تلیسه ­ها (به عنوان درصدی از وزن بدن) به طور فزاینده ای از حدود 3 در هنگام از شیرگیری به حدود 8/1 درصد وزن بدن در نزدیکی زایمان می­ رسد. همگام با این تغییرات در ماده خشک مصرفی، پیشنهاداتی مبنی بر تغییر نسبت پروتئین به انرژی در جیره مطرح شده است. این نسبت ها که در سال 1998 مطرح شد شامل موارد زیر بود:

این ­ها توصیه­ های قدیمی در مورد نسبت پروتئین به انرژی هستند. هر چند برخی از دانشمندان (به ویژه دانشگاه کرنل) با این نسبت ها موافق نیستند ولی به نظر می ­رسد که این نسبت ­ها دارای اهمیت باشند. به تازگی مقاله ­ای در ژورنال “دانشمندان حرفه ­ای دام” به چاپ رسیده است که تا حدودی این نسبت ­های قدیمی را تغییر داده است.

در این مقاله گروه­های مختلف گوساله ­ها و تلیسه ها به 4 طبقه مختلف تقسیم بندی و نیازهای هر کدام بیان خواهد شد.

دسته اول گوساله­ های پیش از شیرگیری و تا 2 ماهگی هستند. داده­ های زیادی در حمایت از افزایش وزن در این دوره وجود دارند. این دوره شامل دوره انتقال از گوساله شیرخوار به گوساله غیر-شیرخوار نیز می ­باشد و نیز نیازهای اسیدآمینه ای آنها برای اولین بار تعیین شده ­اند (جدول زیر).

دسته دوم از شیرگیری تا 4 ماهگی از سن می ­باشد که داده های نسبتا خوبی در مورد آن وجود دارد و حکایت از بی دقت بودن پیش بینی ­های نرم افزار NRC (به عنوان تنها نرم افزار دارای مدل گوساله) دارد. ترکیب افزایش وزن (چربی یا پروتئین) در این دوره بر نسبت بهینه CP:ME نقش دارد.

دسته سوم، 4 ماهگی تا سن تلقیح را شامل می ­شود که یکی از بحرانی ترین مراحل رشد به شمار می ­رود و نظارت تلیسه در این دوره از اهمیت خاصی برخوردار است. 800 تا 900 گرم افزایش وزن در این دوره توصیه می ­شود. به نظر می ­رسد که نسبت 61 تا 63 از CP به ME در جیره­ هایی با بیش از 60درصد RDP بهینه برای این فاز باشد.

دسته چهارم، تلقیح تا زایمان: داده های کمی در مورد این دوره وجود دارد. ولی داده های موجود از نسبت 53 در این دوره حمایت می­کند.

به کار بردن این نسبت­ها قطعا در رشد گوساله­ ها و تلیسه ها موثر خواهد بود. ما در اینجا 2 سری داده جدید و قدیم را در مورد این نسبت ارائه دادیم. به کاربردن هر کدام از آنها به شما و شرایط گله شما بستگی دارد.

خلاصه نسبت­های بهینه پروتئین به انرژی قابل متابولیسم در دسته های متفاوت گوساله ها و تلیسه ها

¹ تقریبا 4/2 درصد لیزین و 75/0 درصد متیونین بر حسب ماده خشک. باید توجه داشت که پروتئین توصیه شده در این دوره 21 تا 22 درصد است.

²منظور از انتقال در اینجا یعنی انتقال از گوساله شیرخوار به غیر شیرخوار است.

دکتر احسان محجوبی 20 آذر 92

نگهداری گروهی گوساله ها منافع زیادی برای آنها در پی دارد، ولی وقتی اندازه گروه بسیار بزرگ می شود مشکلات خود را نشان می دهند.

امروزه استفاده از دستگاه های شیردهی اتوماتیک و نگهداری گروهی گوساله ها موضوعات جذابی در زمینه پرورش گوساله شده اند. به نظر می رسد که فرصت شیر دادن بیشتر و فراهم کردن تقابل اجتماعی بین گوساله ها مزایایی برای آنها چه در کوتاه مدت و چه در بلند مدت برای آنها دارد.

اما وقتی صحبت از پرورش گروهی می شود، نقطه ای وجود دارد که در آن تمام چیزها به یکباره و با سرعت زیادی رو به افول حرکت می کنند. یکی از متخصصان دانشگاه مینسوتا بر این عقیده است که “هرچه اندازه گروه بزرگتر شود، بیماری ها فرصت بیشتری برای نمود پیدا می کنند”. با داشتن 20 تا 30 گوساله در یک گروه یا پِن، شما باید انتظار بیماری های بیشتری را داشته باشید. تماس گوساله با گوساله، سرپستانک ها یا سطل های مشترک، و مخلوطی از گوساله های مسن تر و جوانتر، همه و همه خطر بیماری را افزایش می دهند.

در یک پژوهش سوئدی مشخص شد که گوساله های قرار گرفته در گروه های بزرگتر (12 تا 18 راسی) نسبت به آنهایی که در گروه های کوچکتر بودند (6 تا 9 راسی) 40 درصد خطر بالاتری از وقوع بیماری های تنفسی داشتند. همچنین آنهایی که در گروه بزرگتر بودند سرعت افزایش وزن کمتری نیز داشتند. در یک مطالعه سوئدی دیگر نیز، گوساله های پرورش یافته در گروه های بزرگتر (8 تا 30 راسی) نسبت به آنهایی که در گروه های کوچکتری بودند (3 تا 6 راس) دو برابر نرخ وقوع بیماری های تنفسی بالاتری داشتند.

نگرانی دیگر در مورد داشتن گروه های بزرگتر این است که رقابت بر سر دستگاه خوراک دهنده بیشتر می شود که منجر به افزایش تنش، زمان کمتر برای خوردن خوراک و درگیری بیشتر بین گوساله ها خواهد شد. دامداران باید اطمینان حاصل کنند که همه گوساله ها زمان کافی برای خوردن خوراک حد مجازشان در طول روز را داشته باشند.

پرورش گروهی همچنین فرصت لیس زدن همدیگررا نیز فراهم می کند که دامداران معمولا این رفتار را دوست ندارند. اما وقتی گوساله ها به اندازه کافی خوراک دریافت می کنند، دیدن این رفتار جای نگرانی ندارد. متخصصان این رشته عقیده دارند که “ما می خواهیم گوساله ها بخورند، دراز بکشند، بخوابند و رشد کنند”. اگر این اتفاق می افتد، دیدن رفتارهای جانبی نباید ما را نگران کند.

نتایج تحقیقات به طور کلی می گوید که زیر 10 روز (سن 10روزگی) گوساله ها را به بخش های گروهی منتقل نکنیم. گوساله های جوان دیرتر شروع به یادگیری می کنند. بر اساس چیزی که تحقیقات اخیر نشان میدهد، اندازه بهینه گروه های پرورش باید کمتر از 10 راس باشد.

هر چند این مقاله بیشتر در مورد شیردهنده های اتوماتیک بوده است که در امریکا روز به روز در حال افزایش است، ولی حاوی نکاتی است که  می تواند برای دامداران و کارشناسان مفید باشد.

 

فرض بر این است که خورانیدن مقادیر محدود شیر در دوره پیش از شیرگیری، مصرف خوراک جامد را افزایش می دهد ولی داده های اخیر نشان می دهد که با این روش رشد کافی در گوساله ها حاصل نمی شود.

فرض بر این است که خورانیدن مقادیر محدود شیر در دوره پیش از شیرگیری، مصرف خوراک جامد را افزایش می دهد ولی داده های اخیر نشان می دهد که با این روش رشد کافی در گوساله ها حاصل نمی شود. با استفاده از یک مطالعه کشتار مقایسه ای در آلمان تیمی از محققان به بررسی رابطه بین سطوح متفاوت شیردادن و توسعه شکمبه پرداختند. مقدار شیرخشک مصرفی در گروه محدود-تغذیه شده 6 لیتر در روز (125 گرم پودر شیرخشک در لیتر) بود در حالی که گروه آزمایشی به طور نا محدود تا روز 35 پس از تولد به شیر دسترسی داشتند و پس از آن مقدار شیر خشک به 6 لیتر در روز کاهش یافت. استارتر و علوفه  درحد اشتها برای آنها فراهم بود. در گروه تغذیه-نامحدود، در حدود روز 35 گوساله ها مصرف پودر را تا 1140 گرم در روز (حدود 14/5 لیتر نیز افزایش دادند و برخی از گوساله ها حتی تا 1360 گرم در روز نیز از پودر شیر خشک مصرف نمودند. پس از روز 35، گوساله های تغذیه-نامحدود همان 125 گرم در لیتر از پودر شیر خشک دریافت کردند.

گوساله های گروه تغذیه-محدود همان 125 گرم پودر شیرخشک در لیتر را تا روز 60 که کشتار شدند مصرف کردند. در پایان کار آنها دریافتند که این برنامه شیردادن فشرده مصرف استارتر را تحت تاثیر قرار نداد.

تجربیات ارزشمند برخی از دامداران امریکایی نشان می دهد که گوساله های پرورش یافته روی برنامه های فشرده و کاهش مقدار شیر در حدود روز 35 موجب افزایش سریعتر در خوراک جامد مصرفی می گردد. برخی عقیده دارند که کاهش 50درصدی و ناگهانی در شیر مصرفی نسبت به کاهش تدریجی مقدار شیر، موجب افزایش بیشتر در خوراک جامد مصرفی می شود.

از یک طرف، با بررسی دقیق کل بافت شکمبه از دو گروه آزمایشی آنها دریافتند که هیچ تفاوتی در کل وزن بافت شکمبه و طول پاپیلا وجود نداشته است. از طرف دیگر، آنها دریافتند که تراکم پاپیلا در کیسه شکمی و میانی شکمبه گوساله های محدود-تغذیه بیشتر بود. این مطالعه نشان می دهد که اگر فرآیند کاهش مقدار تدریجی شیر از اوج شیر مصرفی به درستی صورت بگیرد، برنامه های شیردهی فشرده توسعه شکمبه را در گوساله های پیش از شیرگیری به مخاطره نمی اندازد. از این نتایج شما می توانید نتیجه بگیرید که گوساله های تغذیه-نامحدود 25 روز آخر پیش از شیرگیری را با مقدار محدود شیر تغذیه می شدند و فرصت کافی برای سازگاری با شرایط جدید را داشته اند. دامدارانی وجود دارند که سعی می کنند طی 3 تا 5 روز از برنامه شیردهی فشرده به برنامه شیردهی محدود روی آورند که احتمال گرفتن نتایج ضعیف در آنها بسیار زیاد است.

نتیجه کلی که من از این مقاله می گیرم این است که دامداران ایران باید به سمت برنامه شیردهی فشرده روی بیاورند،  چرا که شرایط پرورش گوساله در بیشتر دامداری های بزرگ کشور مطلوب نیست و این موضوع را آمار به خوبی تایید می کند. ترس از بروز اسهال به دلیل عدم رعایت نکات بهداشتی و تربیت نیروی کارگری اصلی ترین بهانه ای است که دامداران می آورند و قابل قبول نیست.

اخیرا تیمی از دامداران ، پرورش دهندگان قراردادی تلیسه ، مشاوران و نمایندگان دامداری های پرورش گاو شیری در امریکا راهنمایی هایی را تحت عنوان «استانداردهای طلائی برای تلیسه های در حال رشد» برای گوساله ها و تلیسه های هلشتاین ابداع کرده اند که دسته بندی هایی را بر اساس انتظارات تولیدی و عملکردی فهرست نموده اند. در زیر ما نمونه هایی از استانداردهای مربوط به سلامتی، رشد و جایگاه را بیان خواهیم نمود:

اخیرا تیمی از دامداران، پرورش دهندگان قراردادی تلیسه، مشاوران و نمایندگان مزارع پرورش گاو شیری در امریکا راهنمایی هایی را تحت عنوان «استانداردهای طلائی برای تلیسه های در حال رشد» برای گوساله ها و تلیسه های هلشتاین ابداع کرده اند که دسته بندی هایی را بر اساس انتظارات تولیدی و عملکردی فهرست نموده اند. در زیر ما نمونه هایی از استانداردهای مربوط به سلامتی، رشد و جایگاه را بیان خواهیم نمود:

تولد تا 6 ماهگی

میزان مرگ و میر
یک روزگی (یعنی تا 24 ساعت پس از تولد) باید برای متمایز کردن بین مرگ و میر «در زمان زایمان» (مرده زایی) و «مرگ و میر گوساله» به کار برده شود. اهداف:
•    24 ساعتگی تا 60 روزگی: 4%
•    61 تا 120 روزگی: 2%
•    121 تا 180 روزگی: کمتر از 1%
مریضی و بیماری
اسهال به عنوان یک ناهنجاری، که نیازمند مداخله ای بیش از 24 ساعت است تعریف می شود. اهداف:
•    24 ساعتگی تا 60 روزگی:  کمتر از 10%
•    61 تا 120 روزگی: کمتر از 5%
•    121 تا 180 روزگی: صفر%
تعریف پنومونی به عنوان یک موردی از بیماری تنفسی که نیازمند درمان انفرادی با یک آنتی بیوتیک است در این دسته بندی مورد توجه گرفته است. اهداف:
•    24 ساعتگی تا 60 روزگی: کمتر از 5%
•    61 تا 120 روزگی: کمتر از 10%
•    121 تا 180 روزگی: کمتر از 1%
سرعت رشد
اهداف:
•    24 ساعتگی تا 60 روزگی: 2 برابر وزن تولد
•    61 تا 120 روزگی: 900 گرم در روز
مدیریت آغوز
اولین خورانیدن آغوز: 4 لیتر آغوز در ظرف 4 ساعت اول زندگی.
•    کیفیت: آغوز باید عاری از خون، اجسام خارجی و ورم پستان باشد. آغوز را با یک آغوز متر یا ایمنوگلوبین متر آزمایش کنید.
•    تعداد باکتری های هدف: کمتر از 100 هزار CFU در هر میلی لیتر.
•    سطح ایمنی هدف: 90 درصد از دام ها در سن 2 تا 5 روزگی باید کل پروتئین پلاسمایی بیش از 2/5 گرم در دسی لیتر داشته باشند.
استانداردهای هدف برای جایگاه
همه گوساله باید باکس های تمیز و خشک، عاری از گرد و غبار، و با کیفیت هوای خوب داشته باشند.
•    گوساله های 24 ساعته تا 60 روزگی: اندازه باکس طوری باشد که گوساله بتواند به اطراف بچرخد.
•    گوساله های 61 روزه تا 120 روزه: حداقل 2/3 متر مربع به ازای هر حیوان فضای استراحت. فضای آخور باید به اندازه ای باشد که در یک زمان همه دام ها بتوانند سر آخور باشند.
•    گوساله های 121 روزه تا 180 روزه: حداقل 7/3 متر مربع فضای استراحت به ازای هر دام و فضای خوراک خوردن مثل بالا.

6 ماهگی تا زایمان

مرگ و میر
کل مرگ و میر ناشی از همه شرایط و بیماری ها، ولی عمدتا مرگ و میر حاصل از پنومونی.
•      6 تا 12 ماه: کمتر از 1%
•      12 ماه تا زایمان: کمتر 5/0%
امراض و بیماری ها
پنومونی (در مواردی که در مان موردنیاز بوده) هدف:
•    6 تا 12 ماه: کمتر از 3%
•    12 ماه تا زایمان: کمتر از 1%
بیماری هایی که نیازمند درمان هستند با علت های مختلف:
•    6 تا 12 ماه: کمتر از 4%
•    12 ماه تا زایمان: کمتر از 2%
سرعت رشد
سرعت رشد هدف: 770 تا 900 گرم در روز. به طور مستمر وزن را بررسی کنید، که ایده آل آن هر 3 ماه یکبار است.
در حدود 13 تا 15 ماهگی (سن تلقیح) به اهداف زیر نائل می شود:
•    وزن 374 تا 408 کیلوگرم.
•    ارتفاع کپل بیش از 127 سانتی متر
•    ارتفاع جدوگاه بیش از 122 سانتی متر
وزن هدف بلافاصله پیش از زایش: 612 کیلوگرم (یا 85 درصد وزن گاوهای بالغ آبستن موجود در گله).
امتیاز وضعیت بدنی (BCS) هدف در زمان زایمان: 3.5
جایگاه:
فضای آخور هدف:
•    6 تا 12 ماه: 45 سانتی متر/راس
•    12 تا 18 ماه: 50 سانتی متر/راس
•    18 ماه تا زایمان: 61 سانتی متر/راس
•    3 هفته پیش از زایمان: 76 سانتی متر/راس
•
فضای استراحت هدف:
•    6 تا 12 ماهگی: 2/4 مترمربع به ازای هر راس یا یک فری استال به ازای هر دام.
•    12 تا 18 ماهگی:  6/4 مترمربع به ازای هر راس یا 1 فری استال به ازای هر دام.
•    18 ماهگی تا 2-4 هفته مانده به زایش: 5/5 متر مربع به ازای هر راس یا 1 فری استال به ازای هر دام.
•    2 تا 4 هفته مانده به زایش: 3/9 مترمربع به ازای هر راس یا 1 فری استال به ازای هر دام.

فضای فری استال هدف:
•    6 تا 9 ماهگی: 76 در 137 سانتی متر
•    9 تا 12 ماهگی: 86 در 152 سانتی متر
•    12 تا 18 ماهگی: 91 در 175 سانتی متر
•    18 ماهگی تا 2-4 هفته پیش از زایش: 101 در 210 سانتی متر
•    2 تا 4 هفته پیش از زایش: 110 در 243 سانتی متر
واکسیناسیون و کنترل انگل
با همکاری دامپزشک و صاحب گله باید یک برنامه واکسیناسیون مطابق با بیماری های چالش برانگیز آن مزرعه طراحی شود.

معمولا در هوای سرد بسیاری از گوساله ها ضربه می خورند ولی بسیاری از دامداران به آن توجه نمی کنند.

در آب و هوای سرد باید انرژی بیشتری از طریق استارتر به گوساله ها خورانیده شود. گوساله هایی که در سرما خوب رشد نکنند شیر کمتری هم در دوران بلوغ تولید خواهند کرد. دامنه خنثی حرارتی در گوساله ها بین 15.5 تا 24 درجه سانتی گراد است.

برای  اینکه انرژی بیشتری به گوساله برسانیم 4 انتخاب وجود دارد:

1-خورانید شیر جایگزین بیشتر

2- خورانیدن بیشتر شیر حذفی پاستوریزه شده

3- خورانید شیرهای جایگزین با سطوح بالاتر چربی

4- استفاده از مکمل چربی در خوراک مایع

به بیان ساده، بیشتر خورانیدن به نظر بهترین و  درست ترین راهکار به نظر می رسد. اما باید توجه داشت که نباید پروتئین را بیش از حد تغذیه نمود چون احتیاجات پروتئین در طول تنش سرمایی افزایش نمی یابد. استفاده از چربی اضافی (تقریبا 110 گرم در روز) یک راهکار بسیار عملی است که نتیجه آن در شکل های زیر به وضوح مشخص است.

شکل 1 اثر هر 5.5 درجه سانتیگراد تغییر در دمای محیط را بر روی افزایش وزن روزانه بر حسب انرژی برای یک گوساله 45 کیلویی را نشان می دهد. توجه داشته باشید که هر 5.5 درجه سانتی گراد کاهش در میانگین دمای روزانه، افزایش وزن روزانه را در حدود 90 گرم در روز کاهش می دهد. این کاهش افزایش وزن فقط برای 5.5 درجه سانتگراد بسیار مهم است.

درضمن شکل 2 نشان می دهد که یک 9 کیلوگرم وزن بدن اضافی، افزایش وزن را در حدود 136 گرم در منفی یک درجه سانتی گراد یا در هر فاصله 5.5 سانتی گرادی کاهش میدهد. مکمل چربی افزوده شده (110 گرم چربی علاوه شیر خسکی که حاوی 20 درصد پروتئین و 20 درصد چربی می باشد) بر انرژی لازم برای 230 تا 270 گرم افزایش وزن روزانه در روز را در 1- درجه سانتی گراد یا برای هر 5.5 درجه سانتی گراد کاهش دما در روز فراهم می کند. همانطور که در شکل 2 دیده می شود سهم شیرخشک به دلیل نیازهای نگهداری بیشتر برای آن 9 کیلوگرم وزن بدن بیشتر، کمتر می باشد.

همانطور که در شکل 1 نشان داده شده است سهم ترکیبی انرژی حاصل از هر دو شیر خشک و مکمل چربی افزوده شده به سختی می تواند انرژی نگهداری و افزایش وزن را در دمای 18- درجه را تامین نماید.

استارتر باید خورانیده شود

اثر خوردن استارتر بسیار قابل توجه است. برای مثال 110 گرم مصرف استارتر در روز برای یک گوساله 55 کیلویی افزایش وزن روزانه را در حدود 135 گرم تامین می کند. با دوبرابر کردن مصرف استارتر، افزایش وزن بر حسب انرژی به 230 گرم در روز می رسد.

آب را ندیده نگیرید!! در زمستان اگر می توانید آب گرم به گوساله ها بدهید.

وقتی گوساله ها آب گرم می نوشند دمای محتویات شکمبه را کاهش می دهند متناسب با دمای آب مصرفی.

در یک مطالعه اخیر در دانشگاه کرونل (خلاصه 10 سال تحقیق) نشان داد که هر 450 گرم افزایش وزن پیش از شیرگیری باعث تولید 385 کیلوگرم شیر تولیدی بیشتر در اولین دوره شیردهی می شود. در طول سه دوره شیردهی این رقم به 1036 کیلو شیر میرسد. وقتی آنها به بررسی علت تفاوت در رشد پیش از شیر گیری را بررسی کردند (130 گرم تا 1.2 کیلوگرم در روز)، دریافتند که عمده تفاوت مربوط به سرمای هوا بود. گوساله های متولد شده در زمستان (دمای صفر درجه) حدود 1.43 مگالری در روز انرژی مورد نیاز برای رشد کمتری نسبت به گوساله های متولد شده در ماه های گرمتر سال (میانگین دمای 19.5 درجه سانتی گراد) مصرف می کنند. برای هر مگاکالری انرژی اضافی بیش از نیازهای نگهداری در آب و هوای سرد، گوساله 235 کیلوگرم شیر بیشتر در اولین دوره شیردهی و در مجموع سه دوره شیردهی 910 کیلوگرم شیر بیشتر تولید می کند.  بخاطر داشته باشید که هر 5.5 درجه سانتیگراد کاهش در درجه حرارت محیط موجب کاهش 90 گرمی در افزایش وزن روزانه خواهد شد. همچنین باید تو جه داشت که حتی در مناطق گرمسیر نیز شما شبهایی در زمستان دارید که دمای هوا بسیار پایین می آید و همین می تواند تولید آینده را کاهش دهد.

برای گوساله های جوانتر تصحیحات باید در برنامه خورانیدن خوراک مایع صورت بگیرد. برای گوساله های بزرگتر آنها نیازمند انرژی بیشتر از طریق خوراک مایع هستند. ولی برای آنها مصرف استارتر بیشتر هم بسیار مهم است که به نوبه خود نیاز مند توجه به نوشانیدن آب گرم می باشد.

دکتر احسان محجوبی، 92

به دنبال وبینار ماه گذشته مجله هوردز دیری من که در مورد پرورش گوساله بود، مقاله کنونی نیز به این بحث اشاره دارد و از همان وبسایت اقباس شده است.

حرکت به سمت پرورش گروهی گوساله های شیرخوار در حال وقوع است؛ حالا ما باید تصمیم بگیریم که چه اندازه ای برای فارم ما بهینه است.

در جایگاه انفرادی، بحث فضولات و سلامت دام بیشتر و بهتر تضمین می شود. اما، در امریکا و به دنبال فشارهای وارده از سمت گروه های حمایت از آسایش حیوانات، انجمن گوساله های گوشت سفید دامداران را مجبور کرده است که تا 31 سپتامبر 2017 همه گوساله های خود را به صورت گروهی پرورش دهد و نه انفرادی. در آینده ممکن است که قانون مشابهی در مورد پرورش گوساله در دامداری های شیری نیز مطرح شود.

واحد تحقیقاتی رفتار دام های اهلی سازمان تحقیات کشاورزی امریکا پیامدهای مختلف قرار گرفتن گوساله ها در گروه های با اندازه مختلف بررسی کرده است. 168 گوساله از جایگاه های اولیه شان مورد بررسی قرار گرفتند. گوساله ها تا آغاز آزمایش در پن های دوتایی قرار داشتند و با شروع آزمایش در گروه های 2، 4 یا 8 تایی وارد شدند. ابعاد پن ها با افزایش تعداد گوساله ها افزایش یافت به طوری که هر گوساله 1/82 متر مربع فضا داشته باشد.

رفتار گوساله ها بین گروه ها متفاوت بود

هر پن مجهر به یک آخور بود که به طور مساوی برای گوساله ها تقسیم شده بود. ایده پشت این آزمایش این بود که گوساله ها در گروه های کوچکتر درصد کمتری بیماری و رفتارهای تهاجمی را نشان می دهند و بهبود نرخ رشد و کاهش کورتیزول در خون قابل انتظار خواهد بود.

گوساله های موجود در 2 گروه بزرگتر تماس بیشتری باهم داشتند، و در مقایسه با گروه کوچکتر بیشتر راه می رفتند و می ایستادند. اما، آنها نسبت به گروه کوچکتر رفتار دستکاری اشیا اطراف، خود-لیسیدن و خوابیدن را کمتر بروز دادند.تفاوتی بین گروه ها از لحاظ رفتار بازی کردن وجود نداشت. همچنین رفتار تهاجمی سرآخور بین گروه ها تفاوتی نداشت.

نتایج مربوط به سلامت بین گروه ها مشابه بود

در گروه های 4 و 8 تایی نرخ بروز موارد سرفه در ماه اول بیشتر از گروه 2 تایی بود. اما، در ماه دوم تنها گروه 8 تایی موارد سرفه را بروز دادند. تفاوت آشکاری در امتیازهای ترشحات چشمی یا گوشی یا حتی امتیاز مدفوعی بین گروه ها وجود نداشت. علی رغم وجود سرفه در گوساله ها، تفاتی در سرعت رشد بین گوساله ها در 3 گروه دیده نشد. ارتفاع کپل و دور سینه هر دو با افزایش سن گوساله افزایش یافتند. در ابتدای آزمایش خون گوساله ها مورد آزمایش قرار گرفت و مشخص شد که 42 گوساله در گروه 8 تایی، 13 گوساله در گروه 4 تایی، و 10 گوساله در گروه 2 تایی کمبود آهن دارند و آهن دریافت کردند.

سلامت گوساله ها هر روز مورد ارزیابی قرار می گرفت و هر وقت لازم بود دارو تجویز می شد. 62/5 درصد گوساله های 2 تایی، 66/7 درصد گوساله های 4 تایی، و 61/5 درصد گوساله های 8 تایی مورد درمان آنتی بیوتیکی قرار گرفتند ولی تفاوتی از لحاظ آماری نداشتند.

فضا بیشترین تاثیر را دارد

این مطالعه به منظور بررسی عملکرد گوساله ها در گروه هایی با اندازه مختلف ولی فضای یکسان به ازای هر راس انجام شده بود. رفتارهای خوردن و نوشیدن بین گروه ها متفاوت بود ولی عملکرد کلی رشد را تحت تاثیر قرار نداد. مقدار زمان سپری شده برای خوردن در طول روز برای گوساله های در گروه های بزرگتر کمتر بود، که می تواند از داشتن رفتارهای اجتماعی بیشتر بین گوساله ها ایجاد شود (یعنی در گروه های بزرگتر رفتارهای اجتماعی به دلیل تعداد بیشتر گوساله بیشتر بوده است). سرفه های بیشتر در گروه های بزرگتر در ماه های اول و دوم می توانسته از تماس فیزیکی نزدیکتر بین گوساله ها سرچشمه گرفته باشد. اما، این مسئله منجر به مشکلات سلامتی بین آنها نشد.

به طور کلی، سطح کورتیزول بین گوساله ها در گروه های مختلف متفاوت نبود، که نشان می دهد سطح استرس بین گروه های متفاوت یکسان بوده است. گوساله ها در گروه های 4 و 8 تایی قادر بودند که از فضا بهتر استفاده کنند و از لحاظ اجتماعی تماس بیشتری داشته باشند، اما گوساله های گروه دوتایی زمان بیشتری صرف خوردن و آشامیدن کردند. بنابراین، اگر گوساله ها فضای کافی و یکسان داشته باشد، گوساله های های قرار گرفته در گروه های 4 تایی از لحاظ رفتاری و فیزولوژیکی شرایط بهتری نسبت به گروه های 2 تایی یا 8 تایی خواهند داشت.

در حالی که علاقه به جایگاه های گروهی و غذا دهنده های اتوماتیک در حال افزایش است، تحقیقات بیشتری نیاز است تا مشخص کند چه اندازه گروهی ایده آل ترین است و ما هنوز جواب آن را نمیدانیم. حالا که رفقای ما در صنعت گوساله گوشت سفید در حال بررسی این موضوع هستند، ما می توانیم از تجربیات آنها استفاده کنیم چرا که ممکن است در آینده چنین قوانینی برای پرورش دهندگان گاو شیری نیز وضع شود.

دکتر احسان محجوبی، 24 تیر 94

به راحتی می توان با رعایت اصول بهداشتی سلامت و عملکرد گوساله ها را بهبود داد. با 3 روش در بهبود بهداشت گوساله های تازه بدنیا آمده با  ما همراه باشید.

اصول بهداشتی

بهترین راه برای آغاز ارزیابی خودتان از برنامه های پرورشی این است که از موارد کوچک شروع کنید و از ابتدای کار شروع به ارزیابی کنید. هر از چندگاهی وقت بگذارید و کارگرانی را که کار روزمره مراقبت از گوساله های تازه بدنیا امده را انجام می دهند، زیر نظر بگیرید. در هنگام تمیز کردن وسائل و نحوه شستشوی آنها توجه کنید. هر چیزی که در تماس مستقیم با گوساله قرار دارد باید داخل و بیرونش شسته شود؛ اول با آب سرد، سپس با آب گرم و اسید. پس از آن اجازه دهید خشک شوند و در نهایت پیش از استفاده دوباره آنها را ضدعفونی نمایید. اگر مورد اشتباهی در پروتوکل شستشو پیدا کردید آموزش مجدد کارگران را در نظر بگیرید یا از وسایل و ظروف یکبار مصرف استفاده کنید.

بهداشت گوساله تازه متولد شده

وقتی گوساله متولد می شود، نیاز است تا به سرعت به یک جایگاه خشک و تمیز برده شده و با یک حوله تمیز خشک گردد. همانطور که رعایت می کنید، به خاطر داشته باشید که عفونت از 3 راه می تواند وارد بدن گوساله گردد:

            – از طریق دهان

            – از طریق بینی

            – از طریق ناف

مطمئن شوید که هر 3 ناحیه را در پروتوکول های خود مدنظر قرار داده اید. مشکلات همیشه با جزئیات در اطراف شما هستند: چیزهای کوچک نظیر دستکش های یک بار مصرف موجود در باکس زایمان می تواند تفاوت بزرگی ایجاد نماید. قرار دادن آنها در این باکس احتمال اینکه دستکش های خونی بکار رفته در بیرون کشیدن گوساله، عینا همان هایی باشد که برای تمیز کردن دهان گوساله بکار می رود را کاهش می دهد.

بررسی کنید ببینید برنامه غوطه ور سازی ناف چگونه انجام می شود. مطمئن شوید که فنجان غوطه ور سازی مورد استفاده، دارای حفاظ خروج-پشتی باشد تا از آن شوینده برای چندین گوساله استفاده نشود؛ بهترین کار این است که از فنجان های یک بار مصرف و محلول جدید در هر بار استفاده کنیم تا خطر شیوع بیماری را کم کنیم.

دقت در انجام عملیات به همان اندازه مورد قبل مورد اهمیت است. تاکید کنید که حتما ناف ضد عفونی شود و نه قسمت های دیگر شکم!!! استفاده نادرست این روش می تواند منجر به دردهای ناخواسته و خطر احتمالی عفونت گردد. اهمیت این نکته در اینجاست که دامداری در امریکا نرخ بروز 80 درصدی بیماری را در گوساله هایش تجربه می کرد و به دنبال راه حل بود. پس از بررسی های دقیق متوجه شد که کارگر مسئول شیردهی، اول گوساله های مریض را شیر می دهد و با همان سرپستانک بقیه گوساله ها را نیز شیر می دهد و به این ترتیب بیماری را پخش می کند. نتیجه اخلاقی این که هر گوساله باید با یک جفت دستکش تمیز و سرپستانک ضد عفونی شده تغذیه شود!

بهداشت آغوز

خورانیدن آغوز آخرین عمل انتقال ایمنی به گوساله است که گوساله را به مدت 10 – 20 روز بیمه می کند تا خود او سیستم ایمنی فعالش را بسازد. آغوز باید در نیم ساعت اول پس از تولد خورانیده شود، و حاوی بیش از 200 گرم ایمنوگلوبین باشد که در 4 لیتر ماک داده شده در یک وعده فراهم شود.

آغوز هم درست مثل شیر حاوی باکتری است. در واقع مقدار باکتری موجود در آغوز است که تعیین می کند خورانیدن آغوز موثر خواهد بود یا خیر. به همین خاطر این به ما مربوط می شود که از رشد باکتریایی جلوگیری کنیم. در حالی که ممکن است کار ترسناکی به نظر برسد، کاهش تعداد باکتری ها در آغوز از 3 طریق امکان پذیر است:

            1- باکتری جدید وارد آغوز نکنید

            2- اجازه ندهید باکتری های کنونی رشد کنند

            3- اگر میدانید که آلودگی باکتریایی دارید، آغوز را پاستوریزه کنید

دور نگه داشتن باکتری های جدید از آغوز با «نحوه جمع آوری آغوز» شروع می شود. پستان را به خوبی بشوئید و بعد گاو را بدوشید. آغوز را در یک ظرف استیل و بهداشتی که درپوش هم دارد، نگه داری کنید. تصمیم بگیرید از اینجا آغوز به کجا خواهد رفت.

جلوگیری از چندین برابر شدن باکتری های کنونی به زمان و دما بستگی دارد. در دمای اتاق باکتری ها هر 20 دقیقه دو برابر می شوند. به منظور جلوگیری از رشد، ما باید مدت زمانی که آغوز در دمای اتاق می ماند را محدود کنیم. حتی نگهداری آغوز در یخچال نباید بیشتر از 24 ساعت به طول بیانجامد چرا که باکتری ها رشد خواهند کرد.

آغوز یا باید استفاده شود یا به سرعت پس از دوشش ذخیره شود. بویژه در فصول گرم، قرار دادن آغوز روی سطح زمین در شیردوشی بسیار خطرناک است. روش ذخیره ترجیحی آغوز ریختن آن در ظرف های باریکی است که به سرعت در فریزر سرد می شود.

اگر در مورد بیماری های خاصی نگران هستید، پاستوریزه کردن می تواند انتخاب خوبی برای شما باشد. بخاطر داشته باشید پاستوریزه کردن آغوز بر خلاف پاستوریزه کردن شیر گوساله، به مدت 60 دقیقه در 60 درجه سانتیگراد رخ می دهد.

ما حالا می دانیم که تلیسه ای که در دوران گوسالگی بیمار می شود، به ابتلا به پنومونی حساس تر می شود، و نیازمند درمان خواهد بود و در آینده هم به حداکثر توان تولیدی نمی رسد. در دنیای امروز که دامداری بسیار پیچیده شده است و همه چیز بر مبنای تولید شیر استوار است، ما نمی توانیم که از کنار مسائلی مثل بهداشت گوساله به راحتی بگذریم در حالی که می دانیم سهل انگاری در این امر موجب می شود گوساله به حداکثر توان تولیدی در آینده نرسد.